Ik mis jullie nu al

‘Ja dat gaat dus helemaal fout, ik zie het al helemaal gebeuren…’ zei Esmee toen ik samen met Anne-Fleur van het inchecken van de backpack terug naar mijn familie liep. ‘Je staat druk te praten en achter je staat je tas met alles erin waar je totaal niet op let…!’ Ik kijk Esmee lachend aan, ‘ach joh’ zeg ik ‘dat komt wel goed!’

Daar stonden Kristel en ik dan, bepakt en bezakt bij de vertrekhal. Zenuwachtig was ik niet, ik had meer een onwerkelijk gevoel. De reis waar ik al een half jaar naar uit keek kon eindelijk beginnen!
S’ochtends hadden wij nog gezellig ontbeten met z’n allen. Mark was ook gekomen om mij gedag te zeggen, dat vond ik super tof en fijn!!!

Mijn tante en oom had ik in mijn enthousiasme naar de verkeerde gate gestuurd, maar toen zij ook bij vertrekhal drie waren gearriveerd, besloten Kristel en ik om na een kopje koffie door de douane heen te gaan. Ik vond het heel gek om mijn familie en vriendinnen achter te laten. Mijn oude vertrouwde omgeving inruilen voor een lange reis naar een (te) warm land met enge dieren en geen normale wc’s, je moet het maar willen. Maar wie A zegt met ook B zeggen en vrijwilligerswerk doen is altijd mijn droom geweest.

Na veel gedag kusjes en knuffels (vooral met Mama) was het echt tijd om te gaan. Ik sloeg een arm om Kristel heen, draaide mij om en riep ‘IK MIS JULLIE NU AL!!!’ waardoor ik iedereen met een grote glimlach op de gezichten gedag kon zwaaien! Laat die reis maar beginnen.

Leugentje om eigen bestwil…
De vlucht vertrok een half uurtje later dan gepland, toch waren wij netjes om 16.30 uur in Istanbul. De reis ging snel, in het vliegtuig zaten nog meer reizigers, een hele groep ging vrijwilligerswerk doen in Tanzania. Noami, een van onze medereizigers zat schuin achter ons dat was wel leuk De overstap in Istanbul ging ook goed. Het vliegtuig richting Kameroen was een stuk kleiner en wij waren een van de enige blanken in het vliegtuig.
Op een gegeven moment zaten wij een beetje in de knoei met de tijden. In Istanbul is het één uur later dan in Nederland, in Kameroen is het één uur eerder dan in Nederland, dus in Istanbul is het twee uur later dan in Kameroen toch?!! Waaaah lastig haha!
Om 23.30 uur (plaatselijke tijd) landden wij op Yaounde om te tanken, om 01.05 uur waren wij dan eindelijk in Doala. Vrij snel waren wij het vliegtuig uit, na het laten zien van het gele boekje (hier staan alle vaccinaties in), sloten wij aan bij de paspoortcontrole. Dit duurde wel even…
Vervolgens gingen we naar de bagageband, die deed het (gelukkig) en er lagen al veel koffers op. Daar stonden wij, tussen allemaal Kameroense mensen… Weer een koffer, nog een koffer, een tas, een ingepakt pakketje, weer een koffer… Steeds meer mensen verlieten het vliegveld er bleef een wat kleinere groep mensen (incl. ons) over bij de bagageband. De koffers die nog op de band lagen werden door niemand gepakt… Ik denk dat we daar dik anders half uur hebben zitten. Ik verbaasde mij erover hoe rustig ik bleef op dat moment. Ik dacht bij mijzelf ‘ik kan wel gaan stressen maar daar komt die backpacken niet opeens van op de bagageband’ (ja mama, ik begin het al te leren haha). Ik bleef zo rustig dat ik daar een beetje zenuwachtig over werd haha!
Op een gegeven moment riep iemand dat de bagageband stopte, alles van Turkish airlines was geloosd… Er stonden ongeveer 10 mensen zonder koffer, wij waren niet de enige en dit stelde mij gerust. We liepen achter wat andere mensen (zonder koffers) aan richting een klein kantoortje. Een kantoortje was het niet echt. Het was meer een bureau met 4 houten muren er om heen zonder plafond. Op het bureau stond een grote oude computer. De man die achter de computer zat nam dit incident gelukkig serieus, hij had een lijst met daarop namen, nummers en een ‘status’. Kristel, Naomi en ik hadden gelukkig de boardingpasses en de ‘sticker’ die ook op de bagage zat bewaard. Toen wij deze aan de man gaven wees hij naar de lijst: De Groen | TK669 to Duala | Not loaded | stond op de lijst… Shit, onze backpacks lagen stonden nog in Instanbul… We hebben ons telefoonnummer achtergelaten en we kregen een document mee waarop stond wat onze bagage was en dat wij dat op mochten komen halen. De bagage zou met de volgende vlucht (die zaterdagnacht laat zou arriveren) mee komen…
Ik besloot niks aan papa en mama te vertellen omdat ik wist dat zij onderweg waren naar Spanje en tja, mijn vader kan veel maar dit moest ik toch echt zelf oplossen! Ik heb mijn ouders daarom een bericht gestuurd dat de reis goed was gegaan… hihi!

Eindelijk konden wij Walters dan ontmoeten. Zenuwachtig liepen wij naar hem toe. Walters reageerde heel kalm en zei. ‘Welcome to Cameroon girls, this happends a lot, tomorrow i twill be fine’. Haha, ‘Nou oké dacht ik, dan maar 2 dagen in dezelfde (stinkende) kleren rondlopen’ haha.

Walters had een chauffeur voor ons geregeld die ons naar Bueá (je zegt Boya) bracht. De rit duurde ongeveer 2 uur en het onweerde aardig. Rond 6.00 uur in de ochtend kwamen wij dan eindelijk bij Mount Mary Hospital (onze accommodatie aan). Walters had nog van alles uitgelegd, maar met mijn hoofd lag ik al aardig in het bed wat ik net te zien had gekregen. Kristel en ik delen en kamer. Ik heb het bed gecheckt op dieren en insecten (tip van Maarten) en ben toen als een blok in slaap gevallen, Wat een ‘experience’ was die reis naar Kameroen al…

De volgende dag (naja eigenlijk drie uurtjes later) werden wij gewekt door gebonk op de duur. Elima (de ‘mama’ van deze accommodatie’) kwam ons van alles uitleggen. We kregen een sleutel van de keuken (zie foto’s voor deze geweldig primitieve keuken) en in de woonkamer stonden allerlei dingen zoals kaas en chocopasta voor ons klaar. Wij mochten de keuken, en alles wat er lag, gebruiken. Elima zorgt elke dag voor brood, avondeten, water voor douche en wc en zij maakt onze kamers schoon. De accommodatie stelt niet veel voor, maar ik vind het geweldig! De kantine en het supermarktje van het ziekenhuis bevinden zich in hetzelfde gebouwtje, er lopen dus veel (onbekende) mensen in en uit. Iedereen is heel vriendelijk naar ons en verwelkomen ons in Kameroen. Na haar uitleg ben ik nog even m’n bed ingedoken want ik was zo moe…
Rond 11.00 uur werd ik wakker en ging ik opzoek naar Kristel en Naomi, zij stonden in het ‘supermarktje’ met vijf Kameroense meiden om zich heen. In het winkeltje kochten wij een tandenborstel, deo, zeep en een handdoekje zodat wij ons een beetje op konden frissen. Ik liep naar het badkamertje toe om mij te douchen en zag een op zich wel prima douchekop met daarom heen drie bakken water en een wat kleine bakjes. Ik probeerde de douche aan te krijgen maar dat lukte niet… Elima vertelde mij dat wij eigenlijk geen stromend water hebben, als we geluk hebben 1 keer per dag, maar vaak ook niet. Vandaar die bakken water… (sorry mama haha) Daar stond ik dan met een bakje water in mijn hand, koud brrrrr!!! haha! Na enige tijd lukte het mij om mijzelf te wassen en na mijn douche-buurt had ik toch een redelijk schoon gevoel. Ik liep naar buiten om Kristel (die omringt was door de kameroense meiden) te zeggen dat zij kon gaan ‘douchen’. Vrij snel had ik de meiden om mij heen, zij vonden mijn haar fantastisch en ik moest gaan zitten zodat zij mijn haar konden doen (zie foto’s). Wat mij opviel is dat zij vooral mijn handpalmen aanraakten, zij vonden deze zo zacht… Dat vond ik bijzonder om mee te maken. Een jong meisje zei tegen mij ‘you’re white, so you’re rich’…

Om 13.00 uur hadden wij een afspraak met Walters voor wat informatie. Pala Pala Field had hij gezegd. In poncho’s trotseerde wij een tropische regenbui om een taxi aan te houden die ons netjes naar Pala Pala field bracht. Daar stonden wij dan, midden in een woonwijk… Walters was nergens te bekennen. Na wat telefoontjes met Walters kwamen wij er achter dat er twee Pala Pala Fields waren en wij moesten Pala Pala Field Buéa town hebben. We zaten dus verkeerd haha. Toen we eindelijk bij Walters aankwamen stond hij op ons te wachten, we liepen mee richting zijn appartement en hij vertelde dat die plek ook het kantoor van Hady is. Daar ga ik dus de komende tijd werken!
Walters had wat informatie voor ons m.b.t. het vrijwilligerswerk en ons verblijf in Kameroen. Al vrij snel viel de stroom uit en zaten wij naar Walters te kijken en te luisteren die met een zaklamp informatie van een papier af las. Geweldig!!!
Aanstaande maandag gaan wij met Walters langs de politie om een kopie te laten maken van ons paspoort, daarna heeft iedereen kennismaking met de plek waar wij gaan werken. Dinsdag/woensdag begint het werken pas echt. Als ik Walters goed begreep ga ik veel op pad met een persoon die verantwoordelijk is voor het basketbal-project! Dat lijkt mij super, ik kijk er erg naar uit.

Na alle informatie vroegen wij aan Walters of hij ons een supermarkt kon laten zien waar wij fruit en eten konden kopen, daar is niet 1 plek voor zei hij. Hij ging met ons het dorpje in en bij het ene kraampje kochten wij fruit en bij een ander winkeltje konden wij rijst en koekjes enz kopen. Er was ook geen stroom in het winkeltje dus wij konden niks zien, Walters had gelukkig zijn zaklamp bij zich J
We pakten een taxi terug naar Mount Mary toen het eindelijk wat beter weer werd. De mist trok weg en toen pas zagen wij op wat voor geweldig mooie plek wij verblijven. We kijken uit op de Mount Cameroon en die is hoog!!! Echt prachtig, op de foto kan je zien wat mijn uitzicht is als ik de deur van onze accommodatie uitloop.

De Kameroense meiden zaten op ons te wachten en wij werden helemaal geknuffeld toen wij weer terug waren. Wij besloten zelf wat te koken omdat we niet direct veel geld uit wilden geven. Naomi en ik stonden in de keuken wat te rommelen toen de kameroense meiden een kijkje kwamen nemen. Zij vroegen ons wat wij deden en ik zei dat wij wilden gaan koken. Voordat wij het doorhadden werden de taken van ons overgenomen. De uien werden gesneden, de tomaten ook, de rijst werd gewassen, van bananen werd chips gemaakt. Ik keek mijn ogen uit. De meiden waren nog erg jong, de oudste was 13 jaar en zó zelfstandig! Voordat ik het wist hadden deze meiden een hele maaltijd voor ons bereid. Rijst met een saus van uien, tomaten en kruiden, gefrituurde bananenchips (Mark die zou jij zo lekker vinden!!!), noodles en een omelet! Heerlijk! Kristel, Naomi en ik hadden buiten de tafel gedekt zodat de meiden mee konden eten. Voordat wij gingen eten wilde een van de meiden (Laticia) graag voor ons bidden, dat vond ik erg mooi om mee te maken. De kleinste van het snel moest elke keer heel erg giechelen, toen wij vroegen wat er aan de hand was zei zij dat zij nog nooit met ‘white people’ had gegeten…

Na het eten dronken wij gezellig nog een kopje thee met z’n allen en toen moesten de meiden weer op huis aan. Wij hebben nog gezellig in ons woonkamertje gechilld en een muis verjaagd! Ik was erg moe van alle indrukken dat ik op een gegeven moment op bed ben gaan liggen met een boek.
Kristel zou om 22.00 uur opgehaald worden door Walters. Zij konden dan de bakcpacks ophalen (die hebben wij gelukkig nu wel, hoera conditioner!!!!)

Ik heb heerlijk geslapen, al is het nooit echt rustig rondom onze accommodatie. De hele nacht door hoor je dieren, mensen zingen, muziek, huilende baby’s etc. Voordat de werknemers bij de Mount Mary Hospital aan hun werkdag beginnen bidden, zingen en dansen zij met elkaar. Dat kon ik vanochtend horen en dat klonk erg vrolijk!
Rond 9.00 uur werden wij gewekt door de Kameroense meiden. Wij hebben onze backpacks uitgepakt en ontbeten. Daarna zijn wij Bueá gaan verkennen ter voet. Onze vierde reiziger Jolanda, is ook geactiveerd!
Vanavond gaan wij ergens wat eten, ik hoop op echt Kameroens eten en morgen is het dan zo ver… Vier weken werken bij Hady ‘I can’t wait’

p.s. kijk bij de foto’s!
p.ss. het leven in Kameroen is niet duur. €1,- staat ong. gelijk aan 595 Frank
Voor een taxi rit betalen wij met zn drieën 600 Frank…
p.sss. in kameroen is het een uur eerder dan in Nederland
p.ssss. ik ben nog niet misselijk geworden van de malaria-pillen (en ik ben er ook nog geen 1 vergeten mama haha).